از آنجا که در آیات گذشته سخن از مبدأ و معاد بود، آیه مورد بحث، با طرح مسأله توحید و خداشناسى، حلقه مبدأ و معاد را تکمیل مى کند، پیامبر(صلى الله علیه وآله)را مخاطب ساخته مى گوید: «آیا ندیدى تمام کسانى که در آسمان ها و تمام کسانى که در زمین هستند براى خدا سجده مى کنند، و خورشید و ماه و ستارگان و کوه ها و درختان و جنبندگان»؟! (أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللّهَ یَسْجُدُ لَهُ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ مَنْ فِی الْأَرْضِ وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ النُّجُومُ وَ الْجِبالُ وَ الشَّجَرُ وَ الدَّوَابُّ).
«و نیز بسیارى از مردم براى او سجده مى کنند، در حالى که بسیارى دیگر ابا دارند و مستحق عذابند» (وَ کَثِیرٌ مِنَ النّاسِ وَ کَثِیرٌ حَقَّ عَلَیْهِ الْعَذابُ).
سپس، اضافه مى کند: «اینها نزد پروردگار بى ارزشند و هر کس را خدا بى ارزش سازد هیچ کس نمى تواند او را گرامى دارد و مشمول سعادت و ثواب کند»   (وَ مَنْ یُهِنِ اللّهُ فَما لَهُ مِنْ مُکْرِم).
آرى، «خداوند هر کارى را بخواهد و مصلحت بداند انجام مى دهد» مؤمنان را گرامى و منکران را خوار مى سازد (إِنَّ اللّهَ یَفْعَلُ ما یَشاءُ).

* * *