در آیات فوق، و دو آیه قبل از آن (59 ـ 65) به ترتیب چهارده بخش، از صفات خداوند (در آخر هر آیه دو صفت) بیان شده است: علیم و حلیم ـ عفو و غفور ـ سمیع و بصیر ـ على و کبیر ـ لطیف و خبیر ـ غنى و حمید ـ رئوف و رحیم، که هر بخش، از این صفات دو گانه، هماهنگ و مکمل یکدیگرند، عفو خداوند با غفران او، سمیع بودن با بصیر بودن، بلند مقام بودنش با بزرگیش، لطیف بودن با آگاهیش، غنى بودن با حمید بودنش، و بالاخره رئوف بودن با مهربانیش، همه هماهنگ، و در عین حال هر کدام از آنها درست متناسب همان بحثى است که در آن آیه مطرح شده، و چون قبلاً در ذیل خود آیات از آن سخن گفته ایم نیاز به تکرار نمى بینیم.