آیات فوق، همان گونه که دلیلى بر قدرت خدا است و تأکیدى بر وعده هاى نصرت الهى نسبت به بندگان با ایمان، همچنین نشانه اى است از حقانیت ذات پاک او که در آیات گذشته روى آن تکیه شده بود، و نیز دلیلى است بر توحید، و دلیلى است بر معاد; چرا که مسأله زنده شدن زمین هاى مرده به وسیله گیاهان سر  سبز در پرتو نزول باران، و همچنین مسأله حیات و مرگ نخستین انسان، شاهد زنده اى است بر این که او قادر است بار دیگر انسان را زنده کند و لباس حیات بر او بپوشاند، چنان که در بسیارى از آیات قرآن به همین امور بر مسأله معاد استدلال شده.
ضمناً، جمله «إِنَّ الْإِنْسانَ لَکَفُورٌ» با توجه به این که «کفور» صیغه مبالغه است اشاره به کفر و انکار انسان هاى لجوج مى کند، که حتى با مشاهده این همه آیات عظمت خدا باز راه انکار را پیش مى گیرند، و یا اشاره به کفران و ناسپاسى این گونه افراد است که وجودشان غرق نعمت هاى او است و باز هم نه در مقام شکر منعم اند و نه شناخت او.