در آیات فوق رابطه اى میان «اتراف» (زندگى اشرافى و پرناز و نعمت) و «کفر و تکذیب لقاى پروردگار» دیده مى شود، و به راستى چنین است; چرا که صاحبان این گونه زندگانى، معمولاً تمایل به آزادى بى قید و شرط براى هر گونه کامجوئى و بهره گیرى از لذائذ حیوانى دارند، و پر واضح است که قبول مراقبت الهى و همچنین دادگاه بزرگ رستاخیز، مانع مهمى در این راه است، هم آرامش وجدانشان را بر هم مى زند، و هم زبان مردم را به روى آنها باز مى کند.
لذا این گونه افراد یک باره طوق عبودیت پروردگار را از گردن بر مى دارند، و راه انکار مبدأ و معاد را پیش مى گیرند و به تعبیرى که در آیات فوق خواندیم مى گویند: زندگى همین است و بس و هیچ خبر دیگرى نیست و هر کس غیر این بگوید دروغگو است! دم غنیمت است و این چهار روزه عمر را باید خوش بود، از هر چمنى گلى باید چید و از هر وسیله لذتى، لذت جست! و این چنین خلافکارى ها و زشتى هاى اعمال خود را توجیه مى کنند.
از این گذشته، فراهم ساختن چنان زندگى پر زرق و برق بدون غصب حقوق دیگران، و ظلم و ستم، معمولاً ممکن نیست، تا رسالت پیامبران و قیامت را انکار نکنند این راه براى آنها هموار نخواهد شد.
و اینجاست که مى بینیم اکثریت کسانى که داراى چنین زندگى هستند، به همه چیز پشت پا مى زنند و با دیده تحقیر و انکار به همه چیز مى نگرند.
این بینوایان کور دل، و اسیران چنگال هوا و هوس، از سایه اطاعت و لطف پروردگار بیرون مى روند، ولى طوق عبودیت هوا، هوس و شهوت را بر گردن مى نهند، و خود بنده بندگان دگر مى شوند، افکارى منحط، ارواحى آلوده، و دل هائى سیاه و تاریک دارند، دورنماى زندگى آنها شاید براى بعضى جالب باشد، اما از نزدیک وحشتناک است; چرا که نا آرامى حاصل از گناه و ترس از  زوال نعمت ها و مرگ، فکر آنها را همواره در اضطراب فرو مى برد.