در آیات فوق خواندیم: «قوم ثمود» بر اثر صیحه آسمانى همچون «غثاء» گشتند.
«غثاء» در اصل به معنى گیاهان خشکیده اى است که به صورت بسیار در هم ریخته بر روى سیلاب قرار دارد، همچنین به کف هائى که روى دیگ در حال جوشیدن پیدا مى شود نیز، غثاء مى گویند.
تشبیه اجساد بى جان آنها به «غثاء»، اشاره به نهایت ضعف، ناتوانى، در هم  شکستگى و بى ارزش بودن آنها است; چرا که خاشاک روى سیلاب، از هر چیز بى ارزش تر و سبک تر است، نه از خود اراده اى دارد و نه بعد از گذشتن و فرونشستن سیلاب، اثرى از آن باقى مى ماند.
در مورد صیحه آسمانى، شرح مبسوطى در جلد نهم، صفحه 164، ذیل آیه 67 سوره «هود» داشتیم.
البته این مجازات منحصر به قوم ثمود نبود، بلکه چند قوم گنهکار با همین عذاب الهى نابود شدند که شرح آن را در همانجا بیان کردیم.