از آیات فوق، ضمناً بخشى از صفات رهبران راه حق روشن مى گردد:
آنها همیشه مردمى بودند شناخته شده به نیکى ها که اگر افراد ناشناخته و مرموزى بودند به حکم «أَمْ لَمْ یَعْرِفُوا رَسُولَهُمْ فَهُمْ لَهُ مُنْکِرُونَ»، بهانه اى به دست منافقان مى افتاد که دعوت شناخته شده آنها را به خاطر ناشناخته بودن خودشان، نادیده بگیرند و انکار کنند.
دیگر این که: آنها هرگز در مسیر خود تسلیم هوس هاى مردم نمى شوند و به عکس آنچه دنیاى امروز مى پسندد، بر تمایلات عمومى به طور مطلق (هر چند انحرافى باشد) صحه نمى گذارند.
آنها در ترویج مکتب حق، اصرار مىورزند هر چند ناخوش آیند گروه کثیرى باشد.
دیگر این که: آنها در برابر دعوت خویش پاداش مادى نمى طلبند.
با انواع محرومیت ها مى سازند و وابستگى مادى به کسى پیدا نمى کنند; چرا  که این نیاز و وابستگى زنجیرى خواهد شد بر دست و پاى آنها و قفل محکمى بر زبان و فکرشان!.