از مؤثرترین طرق مبارزه با دشمنان سرسخت و لجوج، آن است که بدى ها را به نیکى پاسخ دهند، اینجاست که شور و غوغائى از درون وجدان آنها برمى خیزد، و شخص بد کار را سخت تحت ضربات سرزنش و ملامت قرار مى دهد، و در مقایسه او با طرف مقابل، حق را به طرف مى دهد، و همین امر، در بسیارى از موارد، سبب تجدید نظر دشمن در برنامه هایش مى گردد.
در سیره پیشوایان، روش عملى پیامبر(صلى الله علیه وآله) و ائمه هدى(علیهم السلام) بسیار خوانده ایم  افراد یا جمعیت هائى را که مرتکب بدترین جنایات شده اند، به نیکى پاسخ گفته و مشمول محبتشان ساخته اند، و همین سبب انقلاب و دگرگونى روحى و باز گشت آنها به طریق حق گردیده.
قرآن بارها ـ و از جمله در آیات فوق ـ این امر را به عنوان یک اصل در مبارزه با بدى ها به مسلمانان گوشزد مى کند، و حتى در آیه 34 سوره «فصلت» مى گوید: «نتیجه این کار آن خواهد شد که دشمنان سرسخت، دوستان گرم و صمیمى شوند» (فَاِذَا الَّذِى بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ عَداوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِىٌّ حَمِیْمٌ).
ولى ناگفته پیدا است این دستور مخصوص مواردى است که دشمن از آن سوء استفاده نکند، آن را دلیل بر ضعف نشمارد، و بر جرأت و جسارتش افزوده نگردد.
و نیز مفهوم این سخن هرگز سازشکارى، قبول و تسلیم در برابر وسوسه هاى دشمنان نیست، و شاید به همین دلیل، بعد از بیان این دستور در آیات فوق، بلافاصله به پیامبر(صلى الله علیه وآله) دستور داده شده است: از همزات و وسوسه هاى شیاطین و حضور آنها به خدا پناه ببرد.