بدون شک، مسائل انسانى و عاطفى ایجاب مى کند حداکثر کوشش به عمل آید که هیچ فرد بى گناهى گرفتار کیفر نگردد، و نیز تا آنجا که احکام الهى اجازه عفو و گذشت را مى دهد، عفو و گذشت شود.
ولى بعد از ثبوت جرم، و مسلّم شدن حدّ باید قاطعیت به خرج داد، و از احساسات کاذب و عواطف دروغین که براى نظام جامعه زیان بخش است بپرهیزند.
مخصوصاً در آیه مورد بحث، تعبیر به «فِى دِیْنِ اللّهِ» شده، یعنى هنگامى که حکم، حکم خدا است کسى نمى تواند بر خداوند رحمان و رحیم پیشى گیرد.
در اینجا از غلبه احساسات محبت آمیز، نهى شده; زیرا اکثریت مردم داراى چنین حالتى هستند و احتمال غلبه احساسات محبت آمیز، بر آنها بیشتر است، اما نمى توان انکار کرد که: اقلیتى وجود دارند طرفدار خشونت بیشترى مى باشند، این گروه نیز ـ همان گونه که سابقاً اشاره کردیم ـ از مسیر حکم الهى منحرفند و باید احساسات خود را کنترل کنند، و بر خداوند پیشى نگیرند که آن نیز مجازات شدید دارد.