«رمى» در اصل به معنى انداختن تیر، یا سنگ و مانند آن است، و طبیعى است در بسیارى از موارد آسیب هائى مى رساند، سپس این کلمه به عنوان کنایه در متهم ساختن افراد، دشنام دادن و نسبت هاى ناروا به کار رفته است; چرا که گوئى این سخنان همچون تیرى بر پیکر طرف مى نشیند و او را مجروح مى سازد.
شاید به همین دلیل است که: در آیات مورد بحث، و همچنین آیات آینده، این کلمه به صورت مطلق به کار رفته است، مثلاً نفرموده است: وَ الَّذِیْنَ یَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ بِالزِّنا: «کسانى که زنان پاکدامن را به زنا متهم مى کنند»; زیرا در مفهوم «یَرْمُونَ» مخصوصاً با توجه به قرائن کلامیه، کلمه زنا افتاده است.
ضمناً، عدم تصریح به آن، آن هم در جائى که سخن از زنان پاکدامن در میان است یک نوع احترام و ادب و عفت در سخن، محسوب مى شود.