از توضیحاتى که در تفسیر آیات بیان شد، به اینجا رسیدیم که براى دفع حدّ قذف از مردى که زن خود را متهم به زنا ساخته لازم است، چهار مرتبه خدا را گواه گیرد که راست مى گوید که در حقیقت هر یک از این چهار شهادت در این مورد خاص، جانشین شاهدى شده است، و در مرتبه پنجم، براى تأکید بیشتر، لعنت خدا را به جان مى خرد اگر دروغگو باشد.
با توجه به این که: اجراى این مقررات، معمولاً در یک محیط اسلامى و توام با تعهدات مذهبى است، هنگامى که کسى ببیند، باید در مقابل حاکم اسلامى این چنین قاطعانه خدا را به گواهى بطلبد و لعن بر خود بفرستد، غالباً از اقدام به چنین خلافى خود دارى مى کند، و همین سدى بر سر راه او و اتهامات دروغین مى گردد، این در مورد مرد.
اما این که زن براى دفاع از خود باید چهار بار خدا را به گواهى طلبد که این نسبت دروغ است، به این خاطر مى باشد که تعادل میان شهادت مرد و زن برقرار شود، و چون زن در معرض اتهام قرار گرفته، در پنجمین مرحله با عبارتى شدیدتر از عبارت مرد از خود دفاع مى کند، و غضب خدا را بر خود مى خرد اگر مرد راست گفته باشد.  مى دانیم «لعنت»، دورى از رحمت است اما «غضب» چیزى بالاتر از دورى از رحمت مى باشد; زیرا «غضب» مستلزم کیفر و مجازاتى است بیش از دور ساختن از رحمت، و لذا در تفسیر سوره «حمد» گفتیم: «مَغْضُوبٌ عَلَیْهِم» از «ضالِّین» (گمراهان) بدترند، با این که «ضالِّین» مسلماً دور از رحمت خدا مى باشند.