در آیات فوق، از مسائلى که مورد نکوهش قرار گرفت، این بود که: شما گناهى همچون نشر بهتان و تهمت را مرتکب مى شوید، و در عین حال آن را کوچک مى شمرید.
به راستى کوچک شمردن گناه، خود یکى از خطاها است، کسى که گناهى مى کند، و آن را بزرگ مى شمرد، و از کار خود ناراحت است، در مقام توبه و جبران بر مى آید، اما آن کس که آن را کوچک مى شمرد، و اهمیتى براى آن قائل نیست و حتى گاه مى گوید: «خوشا به حال من اگر گناه من همین باشد»!.
چنین کسى در مسیر خطرناکى قرار گرفته، و همچنان به گناه خود ادامه مى دهد.
به همین دلیل، در حدیثى از امیر مؤمنان على(علیه السلام) مى خوانیم: أَشَدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَهانَ بِهِ صاحِبُهُ: «شدیدترین گناهان گناهى است که صاحبش آن را سبک بشمارد».(1)

1 ـ «نهج البلاغه»، کلمات قصار، شماره 348.