بدون شک، قانون «نوریان مر نوریان را طالبند» و «ناریان مر ناریان را جاذبند» و ضرب المثل معروف «کند همجنس با همجنس پرواز» و همچنین ضرب المثلى که در عربى معروف است: «السِّنْخِیَّةُ عِلَّةُ الاِنْضِمامِ»، همه، اشاره به یک سنت تکوینى است که «ذره، ذره موجوداتى را که در ارض و سما است در بر مى گیرد که جنس خود را همچو کاه و کهربا جذب مى کنند».
همه جا، همنوعان سراغ همنوعان مى روند، و هر گروه و هر دسته اى با هم سنخان خود گرم و صمیمى اند.
اما این واقعیت مانع از آن نخواهد بود که آیه بالا همانند آیه «الزّانِیَةُ لا یَنْکِحَها إِلاّ زانَ أَوْ مُشْرِکٌ» اشاره به یک حکم شرعى باشد که ازدواج با زنان آلوده حداقل در مواردى که مشهور و معروف به عمل منافى عفتند، ممنوع است.
مگر همه احکام تشریعى ریشه تکوینى ندارد؟ مگر سنت هاى الهى در تشریع و تکوین هماهنگ نیستند؟ (براى توضیح بیشتر به شرحى که ذیل آیه مزبور ذکر کردیم مراجعه فرمائید).