جمعى از مفسران مانند مرحوم «طبرسى» در «مجمع البیان» و «آلوسى» در «روح البیان» صلاة را در اینجا به معنى «دعا» تفسیر کرده اند که مفهوم اصلى آن در لغت همین است. و به این ترتیب، موجودات زمین و آسمان با زبان حال، یا زبان قال، در پیشگاه خدا دعا مى کنند، و از محضر او تقاضاى فیض دارند، و او هم که فیّاض مطلق است، بر حسب استعدادهایشان به آنها مى بخشد و دریغ ندارد.
منتهى هر کدام در عالم خود مى دانند چه نیازى دارند و چه باید بخواهند و چه دعائى کنند.
به علاوه، آنها طبق آیاتى که قبلاً اشاره کردیم، در پیشگاه با عظمت او خاضعند و در برابر قوانین آفرینش تسلیم، و از سوى دیگر، با تمام وجود خود صفات کمالیه خدا را بازگو مى کنند، و هر گونه نقصى را از او نفى مى نمایند، و به این ترتیب، عبادات چهارگانه آنها «حمد»، «تسبیح»، «دعا» و «سجود» تکمیل مى شود.