از آنجا که در آیات گذشته، سخن از اطاعت و تسلیم در برابر فرمان خدا و پیامبر(صلى الله علیه وآله) بود، آیه مورد بحث، همین موضوع را ادامه داده و نتیجه این اطاعت را  ـ که همان حکومت جهانى است ـ بیان مى کند، و به صورت مؤکد مى گوید: «خداوند به کسانى از شما که ایمان آورده اند و اعمال صالح انجام داده اند وعده مى دهد آنها را قطعاً خلیفه روى زمین کند، همان گونه که پیشینیان را خلافت روى زمین بخشید» (وَعَدَ اللّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ).
«و دین و آئینى را که براى آنها پسندیده، به طور ریشه دار و پا بر جا در صفحه زمین مستقر سازد» (وَ لَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضى لَهُمْ).
«و خوف و ترس آنها را، به امنیت و آرامش مبدل نماید» (وَ لَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً).
«و آنچنان مى شود که تنها مرا مى پرستند و چیزى را شریک من قرار نخواهند داد» (یَعْبُدُونَنِی لا یُشْرِکُونَ بِی شَیْئاً).
مسلّم است بعد از این سیطره حکومت توحید، استقرار آئین الهى و از میان رفتن هر گونه اضطراب و ناامنى، و هر گونه شرک، «کسانى که بعد از آن کافر شوند، فاسقان واقعى آنها هستند» (وَ مَنْ کَفَرَ بَعْدَ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ).
به هر حال از مجموع آیه، چنین بر مى آید: خداوند به گروهى از مسلمانان که داراى این دو صفت: «ایمان» و «عمل صالح» هستند سه نوید داده است:
1 ـ استخلاف و حکومت روى زمین.
2 ـ نشر آئین حق به طور اساسى و ریشه دار در همه جا (که از کلمه «تمکین» استفاده مى شود).
3 ـ از میان رفتن تمام اسباب خوف، ترس، وحشت و ناامنى.
و نتیجه این امور آن خواهد شد که: با نهایت آزادى خدا را بپرستند، فرمان هاى او را گردن نهند، هیچ شریک و شبیهى براى او قائل نشوند و توحید  خالص را در همه جا بگسترانند.
البته در نکته هائى که ذیلاً بیان خواهیم کرد، روشن مى شود: این وعده الهى کى تحقق یافته و یا کى تحقق خواهد یافت؟!