ممکن است این حکم اسلامى، در مقایسه با احکام شدید و محکمى که در تحریم «غصب» در برنامه هاى اسلامى آمده، سؤال انگیز باشد که: چگونه اسلام با آن همه دقت و سخت گیرى که در مسأله تصرف در اموال دیگران نموده، چنین امرى را مجاز شمرده است؟!
اما ما فکر مى کنیم این سؤال متناسب با محیط هاى صددرصد مادى همچون محیط اجتماعى غربى ها است که حتى فرزندان خود را کمى که بزرگ شوند از خانه بیرون مى کنند! و عذر پدر و مادر را به هنگام پیرى و از کار افتادگى مى خواهند! و هرگز حاضر نیستند در برابر آنها حق شناسى و محبت کنند; چرا که تمام مسائل در آنجا بر محور روابط مادى و اقتصادى دور مى زند، و از عواطف انسانى خبرى نیست!.
ولى با توجه به فرهنگ اسلامى و عواطف ریشه دار انسانى، مخصوصاً در زمینه نزدیکان، بستگان و دوستان خاص، که حاکم بر این فرهنگ است به هیچ وجه جاى تعجب نیست.
در حقیقت اسلام پیوندهاى نزدیک خویشاوندى و دوستى را ما فوق این مسائل دانسته است، و این در حقیقت حاکى از نهایت صفا و صمیمیتى است که در جامعه اسلامى باید حاکم باشد، و تنگ نظرى ها و انحصارطلبى ها و خودخواهى ها از آن دور گردد.
بدون شک، احکام غصب در غیر این محدوده حاکم است، ولى اسلام در این محدوده خاص مسائل عاطفى و پیوندهاى انسانى را مقدم شمرده، و در واقع الگوئى است براى سایر روابط خویشاوندان و دوستان.